Zwabbervoet - schaatsen
Met het EK schaatsen van afgelopen weekend nog vers in het geheugen en met de aanhoudende vorst in het vooruitzicht, gaat het bij velen al weer kriebelen. De schaatsen komen weer uit het vet! En de met de beoefening van deze sport komen ook de
karakteristieke blessures weer om de hoek kijken.
En een in het schaatsen heel
kenmerkende blessure is de zwabbervoet (of het zwabberbeen). De wat komisch
aandoende benaming verbergt een vervelende blessure met soms grote gevolgen: Oud-schaatser
en tegenwoordig succesvol schaatscoach Gerard Kemkers is niet de enige die zijn
schaatscarriere erdoor moest staken.
Bij een zwabbervoet heeft de schaatser
het gevoel dat hij zijn schaats, met name in de bochten, niet goed op het ijs
kan zetten. Tevens is de controle over het glijden niet optimaal: het been
lijkt te 'zwabberen'. Er wordt in den lande al best veel onderzoek naar dit
fenomeen gedaan door gerenommeerde onderzoekers. Een diversiteit aan
verklaringen passert hierbij de revue waarbij onder meer de enkel, de
spiercompartimenten in het been en de menselijke perfectionistische geest als
boosdoener genoemd worden. Toch durf ik het aan met nog een andere optie te
komen:
In het Spine & Joint Centre zien wij veel
vrouwen met bekkenklachten. Voorheen dacht men dat deze klachten alleen
ontstonden rond de zwangerschap. Inmiddels is duidelijk dat deze klachten ook
door andere oorzaken zoals een val, ongeval of overbelasting kunnen ontstaan.
Kenmerkend voor bekkenklachten is dat mensen veel van hun normale activeiten
kunnen blijven uitvoeren maar dat ze daarvoor bepaalde spieren harder gebruiken
dan normaal (compensatie). Bovendien kan bij irritatie van een bekkengewricht,
dit gewricht in een andere stand (dan normaal bij zitten staan en lopen) gaan
staan. Dit is te vergelijken met bijvoorbeeld een gekneusde vinger. Die is door
de zwelling niet goed te buigen of strekken, maar staat in een middenstand.
Veel patiënten met deze klacht geven aan dat ze
niet het normale gevoel in en controle over hun been hebben. Alsof ze 'op
wolken lopen'. Bij een verergering van de klachten kunnen patiënten soms
zelfs niet op het been staan. Niet eens zozeer vanwege pijn maar door
onvermogen. Patiënten schrikken hier nogal eens van omdat het zo ernstig
lijkt, maar als de irritatie van het gewricht afneemt komt ook de controle
terug. Het vermoeden bestaat dan ook dat een tijdelijke verstoring van de
neurale informatie uit het gewricht (proprioceptie) hier een rol bij speelt.
Wanneer we naar de houding kijken van
deze patiënten dan staat het ene been vaak verder naar buiten dan het
andere. Dit kan komen door een verschillende stand van de linker en rechter
bekkenzijde alsook door de overmatige spierspanning.
En misschien denkt u nu hetzelfde als
ik denk: andere stand, ander gevoel = zwabbervoet = bekkenprobleem!
Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat
ik welgeteld een (1) schaatser heb gezien met een zwabbervoet. Hij is wel zijn
bekken gaan trainen en bij de laatste berichten gaf hij aan bij het schaatsen
minder (geen) last te hebben. Maar ja de
grote ritten waren nog niet begonnen....... Graag zou ik deze theorie dan ook
bij een grotere groep schaatsers met zwabbervoet willen onderzoeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten