Snurken

Het is tijd voor een ludiek blogje, maar met een serieuze ondertoon. Het onderwerp: SNURKEN.
Om met een ontboezeming te beginnen, Ja, ik snurk. Tot grote frustratie van mijn partner die toch al wat onrustig slaapt. U begrijpt mijn nachtelijke zaag-activiteiten dragen daar niet bepaald positief aan bij. Eenmaal goed in slaap heb ik er zelf nauwelijks last van maar in de twilight tussen waken en slapen wil ik mezelf nog wel eens met een forse ronk wakker doen schrikken. Kortom dat snurken, in elk geval het verminderen er van heeft toch wel mijn aandacht. Een neusvlies verschrompelend middel als Otrivin helpt maar tijdelijk. Je valt in slaap met voldoende lucht maar halverwege de nacht is het probleem terug. Bovendien krijg je bij het inhaleren van fikse snuif van dit spul het gevoel dat je hersens adequaat worden weggebrand. Ook niet goed voor je  nachtrust. 
Van die sportklemmetjes (kijk naar wielrenners) op je neus geven iets verlichting maar ik ben nogal gevoelig voor die plakrommel. Als je er al in slaagt om die strip van je neus te rukken zonder vellen mee te trekken, loop je de hele dag met een weinig intelligent uitziende striem dwars over je neus.
Op internet tref je allerlei mogelijke oorzaken -en bijbehorende oplossingen- voor snurken die weinig bijdragen aan een echte oplossing. Zo tobde ik door, tot ik mij op een ochtend onder de douche staand iets realiseerde: het verstopte neus gevoel, dat optreedt zodra ik even lig en voor mij de reden is om te snurken, trok onder de douche in no time weg. Wat ik mij vervolgens realiseerde is dat niemand staand snurkt. Er moet dus iets zijn dat getriggered wordt door het liggen. Als u mijn voorgaande blogjes gelezen hebt weet u waar ik heen wil. Nee niet de rug, maar druk! Als je ligt verandert (vergroot) de hydrostatische druk in je neus. Met andere woorden: er wordt meer vloeistof in het neusgebied geperst. Als daar de ruimte (om welke reden ook) toch al krap was dan is een relatieve afsluiting van de neusholte, met alle snurkgeluiden van dien het gevolg! U begrijpt het experiment dat ik binnenkort ga uitvoeren is rechtop zittend slapen. Kijken of ik dan niet snurk....
Rechtop zittend slapen is overigens ook een oplossing voor sommige vormen van nachtelijke rugpijn, maar dat is weer een andere blog.
Tenslotte bedacht ik me onder de douche ook nog dat de damp van de douche mijn neusslijmvliezen weldadig bevochtigd en dat dat waarschijnlijk ook meespeelt in de verlichting op dat moment. Ik blijf puzzelen en houd u op de hoogte.....

Hamstrings en voetbal

Voetbal is geen fijne sport. Je kunt er vervelende en hardnekkige blessures van krijgen. Vraag maar aan Arjen Robben. De beste man wordt al jaren geplaagd door steeds terugkerende been- en rugblessures. Is hier een verklaring voor? 
Jawel! In dit blogje neem ik de vrijheid een mogelijke oorzaak te laten zien. 
Voetbal is een sport waarbij een bijzondere combinatie van handelingen van het lichaam gevraagd wordt. Enerzijds moet je rennen en snel heen en weer kunnen bewegen. Anderzijds moet je met je voet een bal verplaatsen. En dat soms erg hard. Met name die laatste actie is niet erg gebruikelijk voor een lijf. Het heeft dan ook de grootste moeite die acties gecontroleerd uit te voeren. Vooral het bekken, waar veel beenspieren aan vast zitten, wordt bij voetbal zwaar belast. Dat bekken bestaat uit drie botten die door banden, maar vooral door spieren bij elkaar gehouden worden. Er is bekend dat wanneer het bekken geforceerd wordt sommige spieren harder gaan werken om het bekken te kunnen blijven controleren. Een van die spieren (m. biceps femoris) is een onderdeel van de hamstrings: de lange spieren aan de achterzijde van het bovenbeen. Wat niet veel mensen weten is dat deze spier via een sterke band (de sacrotuberale band) doorloopt naar het bekken. Daardoor heeft deze beenspier een belangrijke taak in het controleren van de bekkengewrichten. Bij  mensen met bekkenklachten krijgt deze spier een verhoogde spanning om het bekken te kunnen controleren. Bij rekken of voorover buigen voelt deze spier dan kort aan. 
Verderop in het been is deze beenspier net onder de knie aan het onderbeen bevestigd. Deze beenspier heeft zo ook een functie bij het (hard-) lopen, onder meer om het overstrekken van de knie te voorkomen. Door deze dubbeltaak, controle over bekken en knie, is het aansturen van deze spier voor het lichaam ingewikkeld. Wanneer dan de spanning van de spier verhoogt omdat een van de gewrichten een probleem heeft, dan kan, zeker bij een inspanning als hardlopen, de aansturing van die spier te kort schieten. Het gevolg is een onevenredige spanning op de spier die daardoor een beetje inscheurt. De hamstringblessure is een feit.
Voormalig KNVB sportarts Han Inklaar propageert al jaren dat er meer naar het bekken gekeken moet worden bij voetballers (en andere sporters) met hamstringklachten. Het blijkt dat deze wetenschappelijk onderbouwde kennis maar heel moeizaam in de gesloten wereld van het voetbal doordringt. Jammer voor Arjen en al die sporters die met deze klachten kampen.....

Geluk

Misschien vraagt u zich af: 'waarom schrijft hij deze Blogjes?' Om eerlijk te zijn, dat vroeg ik mezelf enige tijd geleden ook af. Tot een van mijn collega's mij vertelde over een nieuwe patient. De dame in kwestie was voor bekkenklachten bij ons in het Spine & Joint Centre in behandeling gekomen. En zij was voor haar klachten al eerder in een ander centrum behandeld. Daar had zij te horen gekregen dat met haar klachten werk en priveleven niet meer te combineren waren en dat zij een eventuele volgende zwangerschap maar moest vergeten.
Los van de technische kant van dit verhaal, hoe haal je het als behandelaar in je hoofd dergelijke levensbeslissingen voor iemand te nemen? Wat je kan en mag doen is, naar beste eer en geweten aangeven wat de veronderstelde risico's zijn. Dat zijn inschattingen gebaseerd op statistiek of ervaring. Zelden is er zekerheid. Bovendien blijft de uiteindelijke keuze altijd bij de patient.
En dan toch even de technische kant: hoe beperkt moet je zijn om werk en gezin niet te kunnen combineren? En hoeveel mensen zijn er die ondanks aanzienlijke beperkingen toch in slagen werk en gezin prima samen te laten gaan. En heeft Jan Mens al jaren geleden niet onderzocht dat vrouwen met bekkenklachten zelden of nooit invalide raken? Hoe kan je iemand dan zo adviseren?
Mijn reden om blogjes te schrijven is dat dit een van de manieren is om de wereld te laten weten dat het ook anders kan. Wij hebben in het Spine & Joint Centre zeker niet de illusie dat we alles kunnen oplossen. Wat we wel weten is, dat als we samen heel goed nadenken, we mensen met rug-, bekken- of nekklachten meer kunnen helpen dan vaak gedacht wordt. En door zo te handelen mogen we bijdragen aan hun geluk. Want dat is toch waarvoor we hulpverlener zijn geworden? En niet om mensen hun toekomst te ontnemen.....