Artikel 13 aanpassen? Pas op!

De overheid gaat artikel 13 van de zorgverzekeringswet aanpassen. Deze aanpassing houdt in dat verzekeraars niet gecontracteerde zorg niet meer hoeven te vergoeden. Dit lijkt logisch, maar beseft u wat dit voor u als patient betekent? Het gevolg van deze wetswijziging is dat u geen keuze meer heeft in de behandelaar van uw klachten. Als uw verzekeraar kiest voor behandelaar A (bijvoorbeeld omdat die een lagere vergoeding vraagt dan ziekenhuis B) dan bent u genoodzaakt daar uw behandeling te ondergaan. U kunt wel naar ziekenhuis B, maar dan betaalt u de kosten zelf. En zorgkosten in een ziekenhuis kunnen, zeker met het troebele DOT systeem aanzienlijk oplopen. In het huidige regeling is het  verzekeraars toegestaan slechts een percentage van het reguliere tarief te vergoeden. Dat percentage moet wel substantieel zijn (60 tot 80 procent is gangbaar). In principe dien je als patient het resterende deel zelf te vergoeden. In de praktijk willen ziekenhuizen deze kosten nogal eens zelf dragen. Hier schuilt een vreemd addertje onder het gras. Als ziekenhuizen dit deel van de kosten zelf dragen, waar doen ze dat dan van? Betekent dat niet dat ergens de tarieven een marge te hoog zijn?
Daarnaast is er het fenomeen van 'zonder declaratie doorbehandelen'. In de onderhandelingen van 2012 hebben de meeste zorgverzekeraars een plafondbedrag opgelegd. Zorgverleners konden tarieven declareren, maar als het zorgplafond bereikt was, was de financiele koek op. Had je een lager tarief, dan kon je meer patienten behandelen, had je een hoger tarief, dan kon je er minder doen. MAAR, en nu komt het: was het plafond eenmaal bereikt dan werd je als zorgverlener geacht zonder declaratie door te behandelen. Kunt u zich het voorstellen: de bakker verkoopt brood, maar als zijn plafond bereikt is moet hij de rest van zijn brood maar gratis weggeven. Dat accepteert in de concurrerende wereld, onderhavig aan wetten van vraag en aanbod toch geen hond? Maar de hele zorgwereld gaat er wel in mee. Volgens mij kun je hier twee dingen vaststellen: 1. de tarieven zijn relatief te hoog, maar 2. worden door een  economisch volkomen onlogische constructie gecorrigeerd. Kortom: als we kwalitatief goede zorg willen tegen beheersbare kosten, dan is de invoer van een gezond economisch systeem essentieel: waar voor je geld en geld voor je waar. Het aanpassen van artikel 13 door eenvoudigweg niet gecontracteerde zorg niet te vergoeden, is geen stap in de goede richting.