Reintegreren met rugklachten

Het is duidelijk dat we in Nederland moeten bezuinigen. Dit geldt ook voor alle activiteiten gericht op arbeidsreintegratie van mensen met klachten. Het beleid van de overheid is -logischerwijze- gericht op het zo snel mogelijk weer aan het werk helpen van zieke medewerkers. Hierbij wordt algemeen aangenomen dat het werken zelf ook positief bijdraagt aan het herstelproces. Bedrijfsartsen en arbo-deskundigen doen er dan ook alles aan om mensen met klachten weer zo snel mogelijk aan het werk te krijgen. In de praktijk blijkt het resultaat van dit beleid echter tegen te vallen. Een groot aantal mensen krijgt opnieuw klachten en/of raakt verder beperkt in hun arbeidmogelijkheden. Wat gaat hier fout? Is het niet mogelijk duurzaam herstel te bewerkstelligen?
In de visie van het Spine & Joint Centre functioneren mensen met rugklachten door te compenseren. Dit betekent dat zij spieren anders -lees: meestal harder- aanspannen om hun dagelijkse handelingen te kunnen verrichten. Zo kunnen zij ook werken maar plegen wel roofbouw op hun lijf. Er is dus een groot risico op terugval en verergering van de klachten. Kortom, op het bij werknemers met rugklachten gebruikelijke beleid: zo snel mogelijk aan het werk, is het Engelse spreekwoord: 'Penny wise, pound foolish' goed van toepassing. Door op korte termijn kosten te besparen, creeren we op lange termijn grotere problemen.
Het Spine & Joint  Centre weet op basis van ervaring met meer dan 5000 patienten dat dit probleem gemakkelijk is te ondervangen door de werknemer de gelegenheid te geven duurzaam te herstellen. In de praktijk betekent dit dat er ongeveer twee weken meer tijd nodig is om het herstel goed aan te pakken. Wat vindt u van zo'n investering tegenover het risico op een of meer recidieven van twee tot vier weken in het daarop volgende half jaar?
Het gekke is dat de overheid en alle instanties die hier mee te maken hebben zich dit niet beseffen. Dit heeft alles te maken met het beeld dat er bestaat rond rugklachten: als je het hebt kom je er nooit meer van af en je moet er maar mee leren werken. Dit beeld is echter wetenschappelijk gezien achterhaald! 
Wie zou er binnen de overheid het aan durven dit op te pakken?